Digenis and Death

Καβάλλα πάει ο Χάροντας

το Διγενή στον 'Αδη,

κι άλλους μαζί... Κλαίει, δέρνεται

τ' ανθρώπινο κοπάδι.

Και τους κρατεί στου αλόγου του

δεμένους τα καπούλια,

της λεβεντιάς τον άνεμο,

της ομορφιάς την πούλια.

Και σα να μην τον πάτησε

στου Χάρου το ποδάρι,

ο Ακρίτας μόνο ατάραχα

κοιτάει τον καβαλλάρη!

Ο Ακρίτας είμαι, Χάροντα,

δεν περνώ με τα χρόνια.

Μ’ άγγιξες και δε μ’ ένοιωσες

στα μαρμαρένια αλώνια;

Είμ’ εγώ η ακατάλυτη

ψυχή των Σαλαμίνων.

Στην Εφτάλοφην έφερα

το σπαθί των Ελλήνων.

Δε χάνομαι στα Τάρταρα,

μονάχα ξαποσταίνω.

Στη ζωή ξαναφαίνομαι

και λαούς ανασταίνω!

Translation

Charon brings Digenis to Hades' domain, and others with him...

The human herd weeps and laments,

And he keeps them on his horse, bound by its hoods,

The wind of valour, the bird of beauty.

And as if he had not been tread by Charon's foot,

Akritas, fearless, gazes at the horseman!

I am Akritas, Charon, I do not succumb to the years.

You touched me, yet you did not sense me on the marble threshing floors, did you?

I am the invincible soul of Salamis' kin,

I brought the sword of the Greeks to Eftalofe*,

I do not perish in Tartarus, I only withdraw there to rest.

I reappear in life and awake nations!

Farya Faraji: Top 3

Comments

Farya Faraji